back on track
een week of 11 ben ik geopereerd aan mijn knie en ik kan jullie melden: ik heb weer een wedstrijd gelopen en verspring trainingen achter de rug!
een blessure is nooit makkelijk, en makkelijk was het niet de afgelopen 12 weken. graag laat ik jullie weten hoe ik de afgelopen weken heb beleeft en wat er nodig is geweest voor herstel.
de eerste week
deze week heb ik eigenlijk alleen maar thuis op de bank gezeten met mijn been omhoog. mijn prothese kon ik pas na 3 dagen weer aan dus alles op krukken of in mijn rolstoel. het huis ben ik niet uit geweest, het was een must dat mijn been hoog lag en regelmatig gekoeld werd voor het vocht. gelukkig hield ik mij bezig mijn mijn Nintendo 64 en Super Mario 64, een klein jeugdsentiment. Â 3 dagen na de operatie onder toeziend oog van de coach, die helemaal naar het verre Hilvarenbeek was gereden, mijn eerste stapjes weer gezet met krukken.
de tweede week
yess, weer richting papendal en een klein deel van mijn teamgenoten weer zien. eerste langs de fysio, deze was erg tevreden met de kleine hoeveelheid vocht die nog in mijn knie zat. verder niet veel gedaan, vooral knie versterkende oefeningen.
volgende dag uiteraard weer op papendal voor fysio en mijn oefeningen. dit verliep goed en snel door geraced naar Eindhoven airport om coach en teamgenoot uit te zwaaien, die vertrokken naar Valencia waar de rest van het DPT al naar was afgereisd voor trainingsstage. Ik bleef helaas alleen achter.
de derde en vierde week
Ik was helemaal alleen in mijn eentje over van mijn team en het ongeveer enige menselijke contact op papendal dat ik had was met de Fysio. verder ging communicatie met de coach via telefoon. deze 2 weken bestond uit veel fysio oefeningen, langzaam beginnend met kracht, fietsen en zwemmen. Je denkt dat als je geblesseerd ben je alle tijd heb, ik kan je zeggen dat is niet het geval. Druk was ik bezig met revalideren, koelen, aan de compex hangen en proberen zo min mogelijk spierkracht en conditie te verliezen. dit was een 24/7 taak. dit hield mij goed bezig, desondanks blijft het lastig dat je alles alleen doet. Ik miste mijn teamgenoten en coach enorm. Een team en coach waar je het goed mee kan vinden is een groot goed, vooral in zo’n mentaal moeilijke tijd, maar zo’n afstand bleef lastig. desondanks zag ik geen optie om op te geven. alle berichtjes vanuit valencia deden mij goed, en het kaartje was een kers op de taart. Deze 2 weken vooral doorgekomen met aftellen, en de leuke momenten opzoeken door af en toe met de talentencoach te trainen. ondertussen was mijn team al terug gevlogen naar Nederland, maar het is nu even rust voor het team dus ik zie ze pas volgende week.
De eerste 4 weken was verstand, zelfstandigheid en communicatie heel belangrijk. Op dit vlak ook zeker weer een hoop bijgeleerd.
het kaartje dat ik kreeg vanuit valencia
de 5de week
Yes!!! Ik zie mijn team weer EN ik mag voor de eerst keer weer gaan lopen. Dit is zeker een spannend moment, en niet alleen voor mij. ondanks dat het maar paar keer op en neer joggen was voelde het geweldig. Wat heb ik dat gemist zeg! en niet te vergeten GEEN reactie van mijn knie, dit is zeer goed nieuws. Ook dit konden wij gaan opbouwen. Genoten van een week waarbij ik steeds weer meer mocht gaan doen en dit kon delen met mijn coach en team.
de zesde week
Weer een week alleen, balen! dit keer met een loopprogramma, goed luisteren naar mijn lichaam en verstandig zijn was key. Ik merk weer hoe vervelend het is als je alles alleen moet doen. Het alleen eten op papendal had ik zeker niet gemist. maar was moet dat moet. Mezelf vooral proberen bezig te houden en ondertussen de wedstrijd waar het team heen is in de gaten te houden.
de zevende, achtste en negende week
Deze weken waren een beetje weer zoals het was voor de operatie, met mijn team trainen. nog niet alles doen maar wel opbouwen naar volledig trainen. begonnen met sprinten, vervolgens starten. Dit ging goed, en wat gaat het alweer snel hard. Heerlijk om steeds weer wat meer te doen. harder lopen, zwaarder krachttrainingen. Verder werden er deze weken de eerste dingen geplanned, zoals mijn wedstrijd en eerste keer verspringen. Ik had iets om naar toe te werken!
de 10de week : the week of first!
deze week was het zo ver, verspringen EN een wedstrijd. Eerst verspringen, dinsdagmiddag, maandagavond was is slaap komen moeilijk. Na de warming-up en het een en ander uitstellen, stond ik op de aanloop. hard in mijn keel, en alle ogen op mij gericht. Het was maar een 5 pasje maar nog nooit is een 5 pasje zo spannend geweest. Op dat moment dacht ik niet aan mijn knie, ik dacht alleen : dit ga ik gewoon doen, want dit kan ik. En ik deed het, ineens lag ik weer in die oude vertrouwde bak. De spanning viel van mijn schouders tijdens het grootste applaus ooit voor een 5 pasje. Nog een aantal sprongen uit 5-pas gedaan en was het wel weer genoeg voor de eerst keer. Volgende ochtend was het even spannend, maar gelukkig geen vocht in mijn knie.
Op donderdag in een kuiltje gestapt, geen pijn. maar vrijdagochtend een ei net boven mijn knie. Fuck… hoe kan dit. Na een aantal testjes realiseerde ik dat het niet mijn knie te maken heeft, gelukkig! maar de volgende dag stond een wedstrijd op de planning, dus been omhoog en koelen, maar het werd niet minder. Toch besloten in overleg met mijn coach om naar de wedstrijd te gaan, ik merkte dat zodra ik begon met mijn warming up de bult minder werd. Op basis van dit gewoon mijn wedstrijd gelopen. het was niks bijzonders, het regende hard en was al anderhalf uur uitgesteld. samen met de rest van mijn teamgenoten de race gelopen.
mijn eerste wedstrijd, samen met mijn teamgenoten in de regen. © Inge Hondebrink fotografe voor het boek capacity www.capacity-book.nl
al met al is de herstelperiode geslaagd en kan ik met een gerust hard verder trainen richting Rio.