Das pech, stuk van je meniscus weg
Nadat ik terug kwam uit Dubai ben ik weer begonnen met trainen. Dit ging er goed totdat ik, op maandag 28 maart, tijdens krachttraining mijn knie verzwikte. Ik ben gelijk gaan koelen en heb mijn training niet af kunnen maken. Vervolgens ontstond er bij de dinsdagochtendtraining nog veel meer pijn. Ik kon niet meer lopen op mijn been bewegen. ‘S middags ben ik bij de sportarts geweest en die vond het nodig om een MRI te maken om zeker te zijn wat er aan de had is.
Vrijdag heb ik een MRI laten maken en aan het eind van de middag kreeg ik te horen dat mijn meniscus gescheurd is.
Fietsen is het enige wat kon om mijn benen in beweging te houden
Fuck, dat is niet goed!
Het zou misschien geopereerd moeten worden, dat hangt af van mijn herstel de komende dagen
Dinsdag werd ik opnieuw gezien Door de arts en wat wij al vreesde was wel nodig, namelijk een operatie. Er werd gelijk een plekje gereserveerd op maandag 11 april. Vervolgens ben ik nog bij de orthopeed geweest, het moest echt geopereerd worden.
Dan besef ik echt pas hoe erg het is en even zakte de grond onder mijn voeten weg.
rontgen van mijn knie, je kunt niks zien van mijn meniscus, want je ziet geen kraakbeen op rontgen
Een operatie, dat is niet niks. Ik ben hier wel even zoet mee.
Ik ben niet bang voor een operatie, en het is een kleine ingreep. Toch blijft het idee dat ik nu weken niet zal kunnen sprinten en springen een onmogelijke taak. Maar het zal toch moeten.
De dag van de operatie
Ik moest mij om 9 uur melden in de gelderse vallei samen mijn mijn moeder. Daar werd ik naar de juist afdeling gestuurd en een kamer aangewezen. Op de kamer kreeg ik uitleg over wat er ging gebeuren en hoe laat ik geopereerd zou worden. Na de uitleg nog even relaxed gezeten en wat gekletst. Toen ik bijna opgehaald werd deed ik mijn (onwijs charmante) operatiehemd aan.
Mijn charmante operatiehemd
Ik werd weggebracht naar de voorbereidingskamer. Daar gebeurde het vervelenste van de hele operatie voor mij:het infuus. Nadat het infuus er in zat en allerlei plakkertjes op mij geplakt werden, werd ik naar de OK gebracht.
Het vreselijke infuus
Daar kreeg ik mijn ruggenprik en moest ik op de operatietafel liggen. Ik was daardoor tijdelijk verlamd vanaf mijn heupen omlaag. Ik kon de volledige operatie meekijken op een schermpje. Ik vond het erg cool om te zien.
Na de operatie moest ik naar de uitslaapkamer, daar houden ze je nog even in de gaten. Omdat ik niet volledig onder narcose was, hoefde ik niet uit te slapen en voelde ik mij prima. Nadat ik een ijsje kreeg aangeboden, die ik zeker aannam omdat ik al 12 uur!!! Niet gegeten had, werd ik opgehaald door de verpleegkundige en naar mijn kamer gereden. Daar stond (godzijdank) een lunch op mij te wachten. Vanaf toen was het wachten totdat ik mijn benen weer voelde en naar huis mocht.
Mijn been helemaal ingepakt in drukverband
Om 6 uur mocht ik gaan en heeft mijn moeder mij naar huis gereden.
Nu is het de dag erna, ik lig voorlopig op de bank met mijn been omhoog. De pijn valt mee, maar de verveling is groot. Vanaf nu moet Ik er alles aan doen om zo snel mogelijk weer aan de gang te kunnen en mezelf voorbereiden voor RIO. I Will be back!!
Tijdens de ochtend in het ziekenhuis was inge hondebrink er ook bij om foto’s te maken voor het boek ‘capacity’. In dit boek zal de reis van het dutch parathletics team naar de paralympische spelen Rio te zien zijn.
Dit boek toont wat het inhoudt om een (paralympisch) top atleet te zijn maar ook wat er allemaal mogelijk is wanneer je een handicap hebt.
Voor meer informatie over het boek, kun je terecht op de website : www.capacity-book.nl